Was de taak van het Rijksbureau voor de Voedselvoorziening in Oorlogstijd vooral organiserend van aard, het Centraal Distributiekantoor (C.D.K.) werd belast met de technische uitvoering van de distributiemaatregelen.

Nederland werd ingedeeld in 479 distributiekringen, die elk een of meer gemeenten omvatten, met aan het hoofd een burgemeester (bij één gemeente) of commissie van burgemeesters (bij meerdere gemeenten). *  Een voorlopige, doch gedetailleerde instructie hadden de burgemeesters in april 1939 ontvangen, zodat een aanvullende uiteenzetting voldoende zou zijn om direct volgens richtlijnen uit Den Haag te handelen. Op het financiële vlak werd besloten, dat het Rijk 85 pct. van de kosten van de distributiediensten aan de gemeentebesturen zou vergoeden.

De algemene leiding van het C.D.K. had W.L. Groeneveld Meijer, de dagelijkse leiding S. de Hoo. *  Groeneveld Meijer werd eind 1940, verdacht van tegenwerking, op last van de Duitsers ontslagen en opgevolgd door De Hoo, die zich in die positie niet afkerig toonde van medewerking met de Duitse autoriteiten. In juni 1944 werd De Hoo vervangen door J.G. Japikse (als plaatsvervangend directeur), die in juni 1945 op zijn beurt afgelost werd door E.C. van Noordwijk (waarnemend directeur), totdat in januari 1947 Japikse definitief tot directeur benoemd werd. * 

Er waren drie afdelingen bij het C.D.K.:
1. Algemene Zaken onderhield contacten met het Rijksbureau voor de Voedselvoorziening in Oorlogstijd, de Rijksbureaus voor Handel en Nijverheid en de Centrales. Verder werden hier de beschikkingen, persberichten en instructies voor de distributiediensten geredigeerd en ressorteerde het Bureau Controle Overtredingen onder deze afdeling.
2. Bij de afdeling Administratie werd al het cijfermateriaal over de distributie verzameld en verwerkt.
3. De derde afdeling tenslotte behandelde de financiële kwesties en de bevoorrading van de winkeliers.

Voorts waren er nog enkele buitendiensten op het gebied van voorlichting, inspectie en financieel advies.

Het C.D.K. was gevestigd in de Louise Henriëttestraat in Den Haag, met bijkantoren in Gennep en Hattem. Tijdens de Bezetting, in mei 1943, werd het C.D.K. overgeplaatst naar Zwolle *  , omdat een deel van Den Haag tot 'Sperrgebiet' werd verklaard in verband met de bouw van verdedigingswerken in de dicht bij de zee gelegen stadsdelen; in maart 1945 volgde weer de verhuizing naar Den Haag. * 

Het distributiesysteem was gebaseerd op een bonnenstelsel dat zich vanaf de consument uitstrekte tot de fabrikant of groothandelaar. Elke inwoner had een distributiestamkaart ontvangen op grond waarvan men periodiek bonkaarten kreeg uitgereikt bij de distributiekantoren. De detaillisten ontvingen bij verkoop van distributieartikelen de daarvoor aangewezen bonnen van de consument, plakten deze bonnen vervolgens op de daartoe bestemde opplakvellen en leverden deze in bij de distributiekantoren, waarna ze een ontvangstbewijs tekenden. Een ambtenaar van het kantoor controleerde de juistheid van de ontvangstbewijzen en boekte de gegevens in een verzamelstaat. Aan het eind van de zitdag werden de opplakvellen, ontvangstbewijzen en verzamelstaten naar het C.D.K. gezonden. Hier werden op basis van de ontvangen gegevens de toewijzingen uitgeschreven die weer naar het distributiekantoor gestuurd werden voor uitreiking aan de detaillisten. Deze laatsten waren gerechtigd om de toewijzingen te zenden aan een door hen te bepalen leverancier en ontvingen van hem de bestelde goederen met een geleidebiljet. Een grossier kon alleen nieuwe voorraad bij een fabrikant krijgen tegen overlegging van verzameltoewijzingen met grote coupure, die hij bij het plaatselijke distributiekantoor ontving tegen afgifte van de door de detaillist afgestane toewijzingen. De fabrikant tenslotte kreeg de grondstoffen door de Centrales toegewezen, in overeenstemming met de van de grossier ontvangen toewijzingen. De hoeveelheid van een product was op deze manier dus in elke schakel van het distributieproces vastgelegd, zodat niemand méér kon krijgen dan waarop zijn of haar bon of toewijzingen recht gaf.

De toenemende schaarste (met name als gevolg van het op grote schaal roven van grondstoffen en producten door de Duitsers) tijdens de bezettingstijd had tot gevolg, dat steeds meer goederen 'op de bon' kwamen. *  In 1944 waren de goederen zelfs zo schaars, dat er nauwelijks meer iets te verdelen overbleef. Door de stijgende prijzen (en daling van de reële lonen) konden bovendien steeds minder mensen de benodigde distributieartikelen aanschaffen. Velen gingen er noodgedwongen toe over om bonnen voor relatief dure levensmiddelen te verkopen en daardoor goedkope levensmiddelen extra te kunnen aanschaffen. De opzet van de distributie - rechtvaardige verdeling van de aanwezige producten - werd geleidelijk door de praktijk achterhaald. Na de bevrijding kwamen steeds meer goederen ter beschikking, zodat langzamerhand de omvang van de distributiemaatregelen verminderde.

Naast hun gewone taak moesten de distributiediensten ook zorgen voor een zogenaamde 'rampploeg' (in de gemeente Utrecht bestaande uit 18 ambtenaren). Deze ploeg diende zich na een bombardement op eerste waarschuwing te verzamelen in een in de omgeving van de ramp aangewezen lokaal, om ten behoeve van de slachtoffers vergunningen te verstrekken voor distributieartikelen. *  Verder werden de distributiediensten in september 1945 belast met werkzaamheden verbonden aan de omwisseling van bankbiljetten in verband met de geldsanering. Van 19 tot en met 25 september kon tot een bedrag van 10 gulden per persoon 'nieuw geld' worden ingewisseld. Aan ieder gezinshoofd werd bovendien tegen inlevering van een bon van de brandstoffenkaart een zogenaamde 'geldkaart A' verstrekt. Deze kaart moest men gebruiken om bij de banken het resterende geld te kunnen storten. *