In Utrecht bestonden in 1815 de volgende gevangenissen: Stedelijk Policiehuis of Huis van Arrest (voor personen die door een politiegerecht zijn veroordeeld, personen tegen wie nog geen bevel tot in-hechtenisneming is uitgevaardigd en passanten), Tucht- en Werkhuis (voor veroordeelden) en Militaire Provoost (voor militairen tegen wie een aanklacht is ingediend). In 1821 kwam een reorganisatie van het gevangeniswezen tot stand, waarbij een onderscheid werd gemaakt tussen drie soorten strafgevangenis-sen voor langgestraften en vier soorten gevangenissen voor verdachten, personen tegen wie een aan-klacht is ingediend en kortgestraften. Tot de laatste categorie behoorde een Burgerlijk en Militair Huis van Verzekering, een vereniging van drie soorten gevangenissen voor personen die nog niet zijn veroordeeld, en een Huis van Bewaring. In Utrecht werd het Tuchthuis aan het Nicolaaskerkhof uitgebreid met een naastgelegen gebouw, de zogenoemde Claasbarakken. Hierin werd het Verenigd Huis van Arrest en Provoosthuis gevestigd, vanaf 1839 onder de naam van het Burgerlijk en Militair Huis van Bewaring. On-danks de slechte staat bleef deze gevangenis na het gereedkomen in 1856 van een nieuwe cellulaire Strafgevangenis (voor langgestraften) aan het Wolvenplein nog een tijdje in gebruik. In 1877 werd deze instelling opgeheven-het Wolvenplein nam een deel van de functie over-maar toch bleef het gebouw in gebruik als Huis van Arrest (voor nog niet veroordeelden) en Huis van Bewaring (voor kortgestraften). Dit bleef zo tot de opening in 1897 van een nieuw Huis van Bewaring aan de Gansstraat. Deze indeling voldeed zo aan de bepalingen van de nieuwe gevangeniswet van 1886.