Ook na de oprichting van het Oude Mannen-en Vrouwenhuis bleef de Diaconie bedeelden die niet in aanmerking kwamen voor opname in het huis, bij particulieren uitbesteden. Ook in deze groep was het aantal ouderen hoog.

In 1827 werd door enkele diakenen een onderzoek gedaan naar de levensomstandigheden van deze bestedelingen. Die bleken voor het merendeel ten hemel schreiend te zijn. Zij bezochten 60 bestedelingen-12 mannen, 40 vrouwen en 8 kinderen-en rapporteerden: "De bovengemelde personen zijn meestal zeer slegt bezorgt in woning en ligging, als in een verregaande onreinheid en morsigheid, hetwelk hen in een staat beneden de Menschheid, ja zommigen zelfs beneden het Dierenrijk steld." *  Zwaar tilde de commissie ook aan het feit dat de meeste bestedelingen verstoken waren van "alle huiselijke en openbare godsdienstoefeningen, zo door de ongeregelde, ja roomse, huishoudinge" als door een al te grote afstand van een kerk. Ook de geneeskundige verzorging was slecht. De meeste bestedelingen woonden buiten hun eigen kwartier, soms aan het andere einde van de stad, ja zelfs wel in een andere gemeente. Het onderbrengen van lidmaten in "roomse huishoudingen" was geheel in strijd met het reglement van de Diaconie, dat bepaalde dat bestedelingen uitsluitend bij gemeenteleden mochten worden gehuisvest. *  Om aan deze wantoestand een eind te maken, adviseerde de commissie de oprichting van een bestedelingenhuis.

Dit advies werd opgevolgd. Van 1828 tot 1835 is het Diaconie Bestedelingenhuis, ook wel Diaconie Armhuis (D.A.H.) genoemd, gevestigd geweest in een pand aan het Nicolaaskerkhof. In 1834 kwam men tot de conclusie dat overbrenging van de bestedelingen naar het huis Oudaen doelmatiger zou zijn en voordeliger voor de Diaconiekas. Met de regenten en superintendenten van het Oude Mannen-en Vrouwenhuis kwam men overeen, dat 15 personen uit het Bestedelingenhuis voor rekening van het gesticht zouden worden opgenomen en 29 personen voor rekening van de Diaconie (ƒ 85,= per hoofd per jaar). De bestedelingen zouden in een afgescheiden gedeelte van het huis en de tuin vertoeven. Hiertoe zou een van de zalen in drie vertrekken worden verdeeld: een mannenverblijf, een vrouwenverblijf en een eetvertrek. Ook kregen zij een aparte in-en uitgang, onder de toren.

De vereniging van beide gestichten in één pand heeft tot eind 1841 geduurd. Toen waren er nog drie bestedelingen over. In hun vergadering van 27 december 1841 besloten de regenten van het Oude Mannen-en Vrouwenhuis om per 1 januari 1842 deze laatste bestedelingen voor eigen rekening te huisvesten en de Diaconie te ontheffen van de jaarlijkse uitkering. *