Cornelis Laurens van Doorn (1896-1975) studeerde tropische bosbouw aan de Landbouwhogeschool te Wageningen en promoveerde in 1922 op een dissertatie De credietbehoefte van den Indonesischen landbouwer. In hetzelfde jaar werd hij door de Nederlandse Christen Studenten Vereniging afgevaardigd naar Java voor de arbeid onder studerenden. De eerste twee jaren deed hij voor de dienst Volkscredietwezen van het Indische gouvernement onderzoek naar de economische situatie in de afdeling (bestuurseenheid) Purworejo (Midden-Java), onder meer in de dorpen Tersidilor en Botorejo; dit onderzoek resulteerde in de publicatie Schets van de economische ontwikkeling der afdeeling Poerworedjo (1926). In 1926 begon het pionierswerk onder studenten en leerlingen van middelbare scholen, vanuit Batavia, waar in Kebon Sirih 44 een clubhuis werd geopend. In 1932 werd als vrucht van dit werk de Christen Studenten Vereniging op Java (CSV op Java) opgericht, later voortgezet in de Gerakan Mahasiswa Kristen Indonesia; een jaar later volgde de conferentie van de World Federation of Christian Students te Citeureup bij Batavia. In 1936 droeg Van Doorn zijn taak over aan de Indonesiër Soetjipto. Hijzelf ging met verlof naar Nederland, waar hij een aanvullende opleiding in de theologie volgde en vervolgens door de NZV afgevaardigd werd als zendeling-leraar naar West-Java, standplaats Batavia. Daar deed hij tevens organisatorisch en wetenschappelijk werk ten behoeve van de zelfstandige Gereja Kristen Pasundan.

Na de Japanse internering bleef hij nog een jaar te Batavia, waar hij in die verwarde en gevaarlijke periode werk deed ten dienste van Europeanen; van 1946 tot 1948 was hij in Nederland. In juni 1948 arriveerde hij opnieuw in Batavia, nu als zendingspredikant in dienst van de VNZ, met een dubbele opdracht: naast de zendingsarbeid in engere zin zou hij, met steun van de Protestants-Christelijke Arbeiders Internationale (PCAI, in Nederland vertegenwoordigd door het Christelijk Nationaal Vakverbond) en in samenwerking met J.F. Beckmann voorlichting geven over sociale verhoudingen vanuit het Evangelie. In deze laatste functie had hij intensieve relaties met M. Ruppert (voorzitter van CNV en PCAI, met wie Van Doorn in mei-juni 1949 een reis door Indonesië maakte) en W.F. De Gaay Fortman. Het doel: de oprichting van een christelijke vakvereniging in Indonesië, werd niet bereikt, zoals ook een soortgelijke poging in Nederlands Nieuw-Guinea, van K. de Boer en H.J. Moes, mislukte. Vanaf 1 januari 1951 was Van Doorn weer geheel in dienst van de zending. In de volgende jaren was hij onder meer vice-voorzitter van de Komisi Pekabaran Indjil (Zendingscommissie) van de Indonesische Raad van Kerken (DGI) en voorzitter van het curatorium van de Hogere Theologische School te Jakarta.

Na zijn terugkeer in Nederland, in 1954, ontwikkelde Van Doorn, in navolging van H. Kraemer, een visie op het lekenapostolaat. In zijn publicaties wees hij op het belang van de sociologie voor de kerk. Van 1955 tot 1963 was hij directeur van het Sociologisch Documentatiecentrum van de NZR, tevens docent aan de Ned. Zendingshogeschool te Oegstgeest (tot 1966). In 1958 verrichtte hij, in opdracht van de Wereldraad van Kerken, een onderzoek naar snelle sociale veranderingen in de kerken van Noord-Rhodesia (Zambia).
Th. van den End

Literatuur: Artikel in BLGNP V, 148-149 (met bibliografie en literatuurlijst); Paul E. Werkman, Inleiding op de Inventaris van het Archief van de Protestants-Christelijke Arbeiders Internationale, in Hist. Documentatiecentrum Vrije Universiteit te Amsterdam, ingang 155.