Hendrik Jan Visch (1919) werd geboren te Maria Hoorebeeke in Vlaanderen als zoon van ds. J.J. Visch, predikant in de Belgische Nationale Kerk. Zijn moeder was een kleindochter van H.A. Gerritsen, de bekende directeur van "De Klokkenberg" te Nijmegen en een nicht van de hofprediker J.H. Gerritsen. Na de HBS en een jaar medische studie te Gent, met de bedoeling uit te gaan als zendingsarts, meldde Visch zich aan bij de NZS te Oegstgeest, waar hij vanaf 1938 de opleiding tot zendeling-leraar volgde met als zwaartepunten Javaans, Arabisch, en islam, m.h.o. op uitzending naar Oost-Java. In 1942 had de ordening plaats, maar door de oorlogsomstandigheden en de Indonesische revolutie van 1945 en volgende jaren moest de uitzending worden uitgesteld. In die periode werkte Visch als voorganger van een evangelisatie (filiaalgemeente) en volgde hij samen met zijn vrouw, de predikantsdochter Cor Tonsbeek, die eveneens de studie aan de NZS had voltooid, een eenjarige cursus voor zendelingen aan Cornell University, Ithaca (NY). In 1948 vertrokken beiden naar Bali. Daar waren vanaf 1929 enkele gemeenten ontstaan (eerste doop in 1931 door een zendeling van de Christian and Missionary Alliance). Tegenover het gouvernement en de Europese elite in Nederlands-Indië, had Kraemer gepleit voor het goed recht van de christelijke zending. Deze gemeenten hadden zich in 1937 aaneengesloten tot de "Pasikian Kristen Bali", vanaf 1949 "Gereja Kristen Protestan (di) Bali" (GKPB), met aanvankelijk omstreeks 2.000 leden.

Door hun openheid voor de nationale strijd van de Indonesiërs verwierf het echtpaar zich een plaats in de Balinese samenleving. Desondanks moesten zij zich in 1951 wegens de oplopende politieke spanningen tijdelijk van het eiland terugtrekken; pas in 1953 konden zij terugkeren. Intussen was Visch, in het kader van de inbedding van de zending in de kerk, zendingspredikant van de Ned. Hervormde Kerk geworden; zijn vrouw werd in 1980 bevestigd als predikante van de NHK.

Het echtpaar Visch woonde midden tussen de Balinezen en maakte alles wat de samenleving beroerde van nabij mee, inclusief de bloedige wraaknemingen na de staatsgreep van 30 september 1965. Kenmerkend voor hun werkwijze was, dat er geen methode was: zij hadden geen grootse visioenen, maar stonden eenvoudig open voor de Balinezen, die dag en nacht in hun huis welkom waren en van die gastvrijheid ook gebruik maakten. Zij zelf leerden nooit vloeiend Balinees spreken (de voertaal in het werk bleef Indonesisch, hetgeen trouwens in lijn was met het nationale eenheidsstreven van die jaren), maar hun kinderen leefden het leven van de desa-kinderen, inclusief de taal. Overigens moesten die kinderen reeds op jonge leeftijd voor hun opleiding naar Nederland; zij woonden daar bij het gezin Quispel-Tonsbeek te Bilthoven. Het echtpaar Visch behoorde tot de laatste zendingsarbeiders die dit offer moesten brengen. Ds. Visch was docent aan de theologische opleiding te den Pasar, mevr. Visch gaf daar de vakken Nieuwe Testament en Engels. Visch verleende verder hand- en spandiensten in de kleine Balische gemeente te Den Pasar, en lid van de synode, inclusief enkele commissies, zo een tijdlang voor de commissies voor kerkelijk onderricht (hij schreef een catechisatieboekje) en voor evangelisatie. Hij had ook enige tijd de leiding van het colportagewerk van de Balische Kerk.

Hun verblijf werd enkele malen onderbroken door verlof in Nederland; na een van die verloven bezochten zij christelijke centra in Zuid-India en Sri Lanka. In 1971 kregen zij het verzoek in Irian (Nieuw-Guinea) te gaan werken omdat de Gereja Kristen Indonesia-Irian Jaya, na het vertrek van bijna alle Nederlandse zendingsarbeiders in 1962-1963, Oegstgeest had gevraagd om iemand met Indonesië-ervaring. Het echtpaar Visch diende het vormings- en toerustingswerk van de GKI-Irja van 1971 tot begin 1979.

Na zijn definitieve terugkeer in Nederland werd Visch aangesteld als stafmedewerker van de secretarissen van de Raad voor de Zending. Zijn voornaamste taak was het secretariaat van de commissie die zendingsarbeiders selecteerde.
Doordat het echtpaar Visch intensief contact hield met de ouders en later ook de kinderen in Nederland, en de correspondentie vrijwel geheel bewaard is gebleven, bevindt zich in dit archief een zeer groot aantal brieven die een privé-karakter hebben. In 2003 verscheen een selectie uit deze brieven in druk: Pelter. Brieven van Henk Visch en Cor Tonsbeek uit Bali, 1948-1971, bewerkt door dr. Th. van den End (Zoetermeer 2003).
Th. van den End