N.B. In de Utrechtse Statenvergadering van 31 januari 1626 gaf de advocaat der stad Utrecht kennis, dat tusschen de steden Amsterdam en Utrecht onderhandelingen waren aangeknoopt o.a. over 'het vercorten van d'orinaris vaert' tusschen beide steden, de stad wenschte daarvoor octrooi. De twee voorstemmende leden (juist in die tijden met de stad Utrecht over hare voorrechten in geschil) beweerden echter, dat de stad uit het octrooi aanleiding zouden nemen, om zich jurisdictie buiten hare stadsmuren aan te matigen, en maakten bezwaar het te verleenen, tenzij bij geheime resolutie verklaard werd, dat 'het ordonneren, maecken, verswaren, chieren ende schouwen vant voorseyde zandtpadt ende tgeene daervan eenichsints es dependerende', voorzoover het op Stichtse bodem geschiedde, zou 'Staen ende blijven ter dispositie van H.E. Mog.' Niettegenstaande de stad Utrecht zich hevig te weer stelde, bleef het daarbij (Resoluties van de Staten d.d 31 januari, 1, 2 februari 1626. Vroedschapsresoluties d.d. 31 januari, 1, 3 februari, 17 april 1626). Bij contract van 15/25 april 1626 besloten nu de steden Amsterdam en Utrecht het zandpad te maken 'neffens de oude vaert van Ouderkerck off tot Breuckelen toe' en een wagenweg van den Voetangel tot Abcoude. Zij verbonden zich aan de Staten van Holland en Utrecht octrooi te vragen voor dit werk en voor het heffen van weggeld. Tegelijk werd echter bepaald, dat ieder contractant de respectieve Staten, indien dezen het werk liever zelven uitvoeren dan octrooi verleenen willen, in zijne plaats als contractant zou mogen stellen.

De Staten van Holland gaven 15 juni 1626 octrooi, doch die van Utrecht stelden zich stilzwijgend volgens de acte in de plaats der stad Utrecht. Bij contract van 2 juni 1627 besloten nu de Staten van Utrecht en de gecommitteerden der stad Amsterdam, dat de schouw zou gevoerd worden door 3 gecommitteerden van elke zijde, die tegelijk de rekening zouden opnemen (Zie de stukken allen in het in inv.nr. 1981 beschrevene register, de meesten ook bij: Van de Water, Placaatboek II, p. 233).